به گزارش
سرویس تاریخ و حماسه عصر امروز، حضرت معصومه علیها السلام در اول ذیقعده سال 173 هجری قمری در مدینه منوره چشم به جهان گشود.
بنا بر این گزارش مقام علم و عرفان او در مرحله ای است که در فرازی از زیارتنامه غیر معروف او چنین می خوانیم: «السلام علیک یا فاطمه بنت موسی بن جعفر و حجته و امینه» : (سلام بر تو ای فاطمه دختر موسی بن جعفر و حجت و امین از جانب موسی بن جعفر). و همچنین می خوانیم: «السلام علیک ایتها الطاهرة الحمیدة البرة الرشیدة التقیة الرضیة المرضیة»: (سلام بر تو ای بانو پسندیده نیک سرشت، ای بانوی رشد یافته، پاک طینت، پاک روش، شایسته و پسندیده).
به گزارش خبرنگار ما امام رضا (علیه السلام) در شان والای خواهر گرامیشان فرموده‌اند که اگر کسی حضرت معصومه (سلام الله علیها) را زیارت کند مانند این است که من را زیارت کرده است، و اینکه جایگاه یک امامزاده به اندازه یک امام معصوم دیده شود نشان از ارزش و جایگاه آن امامزاده است.
اشعار زیر از شعرای کشورمان را تقدیم میکنیم به ساحت قدسی این بانوی با کرامت باشد که دستگیر ما باشند در روز جزا.
#حضرت_معصومه #مدح_حضرت_معصومه
تا که مقصود من از سلطان به بانو می‌کشد
جان و تن با روح من را در هیاهو می‌کشد
سائلت بانو همینکه میشود وارد به قم
تا ورودیِ حرم بر خاک زانو می‌کشد
حضرت جبریل داخل میشود در صحن تو
زیر پای زائران را آب و جارو می‌کشد
خادمت حتی شِفا را میدهد آنقدر که
ذهن مارا سمت و سوی سِحر و جادو می‌کشد
این کرامات از کمال همنشین پیدا شده
هرکه شد در بندتان٬ از ماست هم مو می‌کشد
از ملائک آمده معمارِ یک کاخ بهشت
از حریم حضرت معصومه الگو می‌کشد
بی گمان بانگ اذانش شیعیان را تا به قم
از عراق و کابل و دهلی و باکو می‌کشد
ای که در فکر فراری بودن از شهر قمی
هرچه از رفتن به قم مانع شوی او می‌کشد
هرکه دنبال نشان قبر بی‌بی فاطمست
حضرت معصومه راهش را به این سو می‌کشد
از تبار استجابت ابرها می‌آورد
از کرم بر روی زوار دعاگو می‌کشد
بر گدا می‌بخشد اما در مقام بخششش
اشتباه است اینکه می‌گویی ترازو می‌کشد
در حرم بودم که دیدم یک مسافر مستِ مست
یا علی موسی الرضا میگوید و بو می‌کشد
حق که دارد٬ چونکه صحنت بوی مشهد میدهد
کودکی دارد کبوتر با پرستو می‌کشد
پیرزن فریاد می‌زد: هرچه دارم مال تو
با کمال میل از دستش النگو می‌کشد
خواستم از جای برخیزم که گفتم: یاعلی
در همانجا دیدم آن گلدسته اش هو می‌کشد
ناز خواهم کرد وقتی آهوی سلطان شوم
ضامن آهو شنیدم ناز آهو می‌کشد
🔸شاعر: #علیرضا_عبدی
#حضرت_معصومه
باز هم در رحمت بی حد او گُم میشوم
بی خیال حرف های مُفتِ مردم میشوم
من سگی هستم به درگاه علی و آل او
سر به زیر و خاضعانه راهیِ قُم میشوم
کفتری دستی شدم از بس کرامت دارد او
روی بام او فقط دنبالِ گندُم میشوم
حضرت معصومه از نسل علی مرتضاست
بهر مستی دلم من طالب خُم میشوم
زائر زهرای اطهر میشوم در این حرم
در حرم من زائرِ مولای هشتم میشوم
دختر موسی ابن جعفر،بانوی ایران زمین
در حریمش ساجد مولایِ هفتم میشوم
او لقب دارد کریمه، بخشش او بی کران
ذاکر نامِ حسن ، مولای دوّم میشوم
اهل کاشانم خدا،همسایه ی بانوی عشق
با نوای العجل ، من راهی قم میشوم
جمکرانی هستم و دارم به لب ذکر فرج
من به عشق دیدن او در تلاطُم میشوم
#یا_حضرت_معصومه
سوی او هر عاشقی با قلب شیدا میرسد
نوکرش با صد امید و قامتی تا میرسد
در ورودی حرم حس دعا دارد دلم
در حرم بی شک دعا تا عرش اعلا میرسد
در حرم با حضرت معصومه صحبت میکنم
قطره ای هستم که بر امواج دریا میرسد
استجابت میشود هر حاجتی پیش کریم
در حریمی که ز آن انوار زهرا میرسد
کاظمینی میشود حال دلم در این حرم
در حریم باصفایش بوی مولا میرسد
در قمم اما یقینا زائر سلطان طوس
حضرت سلطان یقین بر حال دلها میرسد
حال دل میگوید اینجا بارگاه مادر است
بوی عطر حضرت زهرا ز اینجا میرسد
جنت الاعلا شود واجب به زوار حرم
از کریمان از ازل بر کاسه ی ما میرسد
فکر جنت در حرم اصلا نباشد حاجتم
با حضورم در حرم دنیا و عقبا میرسد
حاجت اصلی دل خدمت به اولاد علیست
بر کریمه رو زدم ، رزق گداها میرسد
دست خالی از حرم بیرون نمی آید کسی
خلق و خوی دختران قطعا ز بابا میرسد
با شما بودن دلیل عزت خلق خداست
قم بدون بارگاهت کی به اینجا میرسد؟
باب حاجاتی و تو مشکل گشای عالمین
شک ندارم گر بخواهی عشق دلها میرسد
#ریاضی_یزدی
___________
این بارگاه قدس كه از عرش برتر است
آرامگاه دختر موسى بن جعفر است
پاكیزه گوهر صدف عصمت بتول
یعنى كه نور دیده زهراى اطهر است
والا تبار خواهر سلطان دین رضا
فخر زنان عالم و خاتون محشر است
عزّت نگر كه حرمت طوف حریم او
با حرمت طواف امامان برابر است
جنّات عدن اگر طلبى زین حرم در آى
كاین آستان عرش نشان، هشتمین در است
هر سر بر آستان ملك پاسبان او
ساییده شد بهشت برینش مقرّر است
آیینه هاى بقعه آیین طراز او
روشنگر تشعشع خورشید خاور است
در زیر پاى زائر این بارگاه قدس
گیسوى حور و یال ملك، مفرش در است
اینجا نماز را به خشوع و ادب گزار
كاین فرش زیر پاى تو، جبریل را پر است
بس ساطع است نور نماز و دعاى خلق
با ساق عرش ساحت گیتى منوّر است
آدم به امر تو ز نهانخانه عدم
تا سر سراى منزل هستى مسافر است
جز آن كه سر ز عجز بساییم روى خاك
از ما به پیشگاه خدایى چه در خور است
اى خالقى كه وصف جلال و جمال تو
از عقل و فهم و وهم و گمان جمله برتر است
یا رب به حق قافله سالار انبیإ
آن صدر كائنات كه آخر پیمبر است
عقل نخست و صادر اول كه نام وى
زیب اذان و زیور محراب و منبر است
یارب به حق سیّد و سالار اولیا
كز وجه او تجلّى اللّه اكبر است
با اشك چشم، ابر كرم بر سر یتیم
با ابر تیغ، صاعقه یى بر ستمگر است
یارب به حق «فاطمه» آن كوثرى كه او
اُمُّ الائمه عصمت كبراى داور است
خونى كه داد سرور آزادگان «حسین»
مرهون حسن تربیت و شیر مادر است
یارب به «مجتبى» كه شباب بهشت را
در باغ خلد، سید و سالار و سرور است
مسموم ز هر كین كه جگر پاره هاى او
در طشت از شماره فزون تر ز اختر است
یارب به خون شاه شهیدان كربلا
كآزرده حنجر از دم خونین خنجر است
خونى كه دامن شفق از انعكاس آن
همرنگ داغ در جگر لاله مضمر است
یارب به حقّ سید سجّاد آن امام
كز اُم و اَب تقارن سعد به اكبر است
در منتهاى اوج بلاغت صحیفه اش
گویى «زبور» دیگر و «داود» دیگر است
یارب به علم حضرت باقر كه گاه موج
دریاى بى كران پر از دُرّ و گوهر است
عطر نبى رسد به مشام از كلام او
عطرى كه رشك مشك و عبیراست و عنبر است
یارب به صدق حضرت «صادق» كه تا ابد
چون آفتاب بر سر دین سایه گستر است
اى واى من كه عارض گلگون او به زهر
همچون شعار آل على، سبز منظر است
یارب به حلم حضرت سلطان دین «رضا»
آن كز شرف، مدام نگهبان كشور است
شاهى كه صدر مسند ارشاد، گاه بحث
عقل مجسّم آمد و علم مصوّر است
یارب به حق جود امام نهم «جواد»
كز عشق، همچو مهر فلك، ذرّه پرور است
ابن الرّضا چو «عیسى» و «یحیى» به كودكى
قطب و امام و مرشد و مولا و مهتر است
یارب به حرمت «حسن» عسكرى كه او
نقش نگین حلقه چندین مُعَسْكر است
عمرى به جرم عصمت و تقوى و زهد و علم
در حلقه محاصره چند لشكر است
یارب به حق قائم بر حق امام عصر
كانگشت او به گردش افلاك محور است
نوح زمان و قطب جهان كز حریم غیب
خلق خداى را به خداوند رهبر است
یارب به حقّ عصمت «معصومه» كز شرف
او را پدر امام و امامى برادر است
كاین در به روى خلق دو عالم گشوده دار
تا خاک ما به آب ولایش مخمّر است
خورشید شعله اى ز شعاع رواق او
تا نور او در آینه ها زیب و زیور است
توفیق گفت و طبع «ریاضى» چو گل شكفت
آنجا كه آفتاب هم از ذَرّه كمتر است
سال هزار و سیصد و هشتاد و نه بود.
سالى كه كار آینه كارى، میسّر است
مدح و میلادیه حضرت معصومه سلام الله علیها
حجت مرتضایی
ای گل محمدی معصومه
برجهان خوش آمدی معصومه
تونگین کشورایرانی
توعزیزوخواهرسلطانی
معدن کرامت واحسانی
برهمه سرآمدی معصومه
درکویرشهرقم خورشیدی
بردل موالیان تابیدی
آیه کرامت وتوحیدی
گل به باغ احمدی معصومه
خواهرامام هشتم هستی
تکیه گاه ویارمردم هستی
بانوی کریمه قم هستی
تونشان ایزدی معصومه
سیدتی عمه ساداتی
قبله شفاعت وحاجاتی
روح پرزنورعباداتی
آیت مویدی معصومه
ای عزیز موسی بن جعفر
ای نشان زهرای اطهر
قبرتودهدبوی مادر
توپناه هربدی معصومه
توعزیزضامن آهویی
دردیارقم گل خوشبویی
درمیان بانوان مه رویی
آمدی خوش آمدی معصومه
