دبیر کل یک حزب مطرح چند روز قبل در مصاحبه با روزنامه ای گفته است « وقتی من کنگره سالیانه ام را با ۱۰ نفر آدم برگزار می کنم و سالنی که می گیرم خالی است و آبروی من می رود، خب "ندا" یعنی چه؟»
به گزارش عصر امروز خبرنامه دانشجویان ایران در یادداشت زیر پیرامون رویکردهای اصلاح طلبی و نتیجه تکرار آن در دولت جدید آورده است:
۱. چندی پیش بهزاد نبوی پس از آزادی از زندان گفته بود: «الان (بعد از آزادی) دخترهایی که پیش من می آیند، می خواهند با من دست بدهند. یا نوری زاد که از بهاییت دفاع کرده و گفته پای بهائیان را می بوسم، طرفدار ما شده است. دراویش گنابادی پیش ما می آیند و از ما اعلام حمایت می کنند. قبلا در (هفته نامه) عصر ما، مطلب می زدیم و نهضت آزادی به ما فحش می داد ولی الان ما تبدیل شدیم به قهرمان آنها.»
۲. محمدرضا عارف که دلخوری اش از دولت گویا هنوز ادامه دارد، چندی پیش پس از مواجهه با جوانان و دانشجویان اصلاح طلب و بعد از سخنرانی در میان آنان در جمعی خصوصی تر گفته بود: «باید برای دین و مذهب جوانان اصلاح طلب فکری بکنیم. باید اینها را دیندار تر بکنیم».
۳. منتجب نیا نیز روز گذشته در مصاحبه ای با یک روزنامه اصلاح طلب اشاره کرده بود: «اصلاح‌طلبان باید با مراکز دینی و اجتماعی ارتباط داشته باشند.این یک نیاز فوری اصلاح‌طلبان است. نه فقط مساجد بلکه هیات‌ها و حسینیه‌ها را هم شامل می‌شود»
۴. و۵ و ۶ و ...
نتیجه رویکردهای رادیکال اصلاح طلبان شرایطی را به وجود آورده است که آنان به اذعان خود، نه تنها پایگاهی در میان عموم مردم و متدینین ندارند که حتی با بدنه نصفه و نیمه خود نیز با چالش های جدی مواجه اند.
اگرچه برخی پیروزی حسن روحانی در انتخابات سال گذشته را دلیل بر داشتن پایگاه های اجتماعی تلقی می کنند، اما حالا و پس از گذشت یکسال برخی اظهار نظرهای واقعی برخی اصلاح طلبان مبنی بر «گفتمان نداشتن» دولت روحانی به وضوح قابل مشاهده است.
یکی از نمادهای فقدان این بدنه اجتماعی «ثبت نام ۷۳ میلیونی» مردم در یارانه هاست. سنگین بودن پیام این رفراندوم اجتماعی ۹۶.۸ درصدی زمانی مششخص تر می شود که طبق گفته وزیر کار امکان تقلیل این جمعیت تا ۲۵ میلیون هم وجود دارد و تقریبا ۵۰ میلیون را می توان از دریافت یارانه انصراف داد!
اما در این میان اصلاح طلبان چسبیده به دولت که بیشتر از جنس روزنامه نگاران و فعالان سیاسی بدون مسئولیت هستند گاه با گاه با طرح مطالبات حداکثری و اصلاح طلبانه از دولت عرض اندام می کنند و گاه با حمایت بی حد و حصر از دولت کمترین انتقادی را متوجه دولت نمی دانند. این رویکرد متناقض دلیل اتفاقی بود که این روزها در جریان اصلاح طلبی افتاده است.
تشکیل یک تشکل جدید احزاب اصلاح طلب را بی سرو سامان کرده است. یکی از سران اصلاح طلب چندی پیش گفته بود: «چرا باید بدنه ناچیز خود را چندپاره کنیم».
یک عضو حزب اعتمادملی هم با هراس از تشکیل تشکل جدید پیشنهاد تشکیل حزب فراگیر اصلاح طلب را داده است.
اما چه بر سر بدنه اجتماعی اصلاح طلبی آمده که تشکیل یک جمع کوچک هم در آنان ترس و واهمه ایجاد می کند، طوری که دبیر کل یک حزب مطرح چند روز قبل در مصاحبه با روزنامه ای گفته است «وقتی من کنگره سالیانه ام را با ۱۰ نفر آدم برگزار می کنم و سالنی که می گیرم خالی است و آبروی من می رود، خب "ندا" یعنی چه؟»
اگرچه «ندا» هم به خاطر همین عقبه اجتماعی زیر صفر راه به جایی نخواهد برد، اما حملات تند رادیکال های اصلاح طلب به خرازی قابل تامل است!
اما مهم ادامه این متن است: با همه درس عبرت هایی که سران اصلاحات از رویکردهای لیبرالی و آزادی های بی محابا مطرح می کنند که نتیجه اش بی قید و بدند بودن در مجموعه معدود اصلاح طلبان است، چرایی حمایت دولت از رویکردهای لیبرال فرهنگی جای سوال است؟
دولت که همین امروز در شرایط بعد از سبد کالا به لحاظ اجتماعی به سر می برد که البته با حساب دودوتا چهارتا هم قابل بررسی است، در تلاش است که همین بدنه اجتماعی محدود را نیز با اعمال تک خوانی زنان و شبکه های اجتماعی از دست بدهد؟
حالا که حتی اصلاح طلبان نامی از اشتباه مکرر خود در این دایره می گویند، راه رفته و هزاربار آزمون شده فرهنگ چرا تکرار می شود؟
اشتباه استراتژیک دولتها در تعریف بدنه اجتماعی خودشان کار دست آنها داده است. در دولت قبل هم زمانی که هدیه تهرانی جای مردم کوچه و بازار و مسجد را گرفت بدنه اجتماعی رییس دولت قبلی که با ۲۴ میلیون رای رییس جمهور شده بود، سقوط کرد، حالا که ضمانتی به بدنه محدود این دولت نیست. سیاستهای اقتصادی از مسکن مهر تا بازار و وام ازدواج که میلیونها نفر را درگیر کرده است. از سویی دیگر میلیونها نفر از متدینین جامعه که خیلی هاشان حتی به حسن روحانی رای داده اند، به خاطر سیاستهای فرهنگی دولت و رویکرد سیاست خارجی منتقد این دولتند.
