به گزارش عصر امروز اطلاعات علنی منتشر شده از سوی امریکایی ها نشان دهنده این است که بر خلاف آنچه به طور عمومی در فضای رسانه ای گفته می شود پیشرفت های مهمی در مذاکرات نیویورک رخ داده است.
یکی از مهم ترین موارد که از سوی مقام های امریکایی در مصاحبه با خبرگزاری های غربی طرح شده این است که امریکایی ها در این مذاکرات پذیرفته اند مجموعه تحریم های یک جانبه بلافاصله پس از توافق نهایی یک جا تعلیق شود.
این موضوعی است که تا پیش از این مورد توافق قرار نگرفته بود.
مقام های امریکایی البته هیچ ضمانتی در این باره نداده اند که این تحریم ها که مبنای اصلی آنها قوانین کنگره امریکاست، بالاخره لغو خواهد شد.
به عبارت دیگر، ایران در مقابل اعمال تغییرات تقریبا یازگشت ناپذیر در برنامه هسته ای خود، صرفا یک «تسکین موقت» در تحریم ها را هدیه می گیرد.
اکنون ظاهرا مسئله باقی مانده میان ایران و ۱+۵ این است که تحریم های شورای امنیت چه زمانی تعلیق خواهد شد.
اطلاعات منتشر شده نشان می دهد امریکایی ها می گویند نمی توانند تحریم های شورای امنیت را بلافاصله پس از توافق نهایی تعلیق کنند و این امر نیازمند زمان بیشتری است.
علاوه بر این، مقام های امریکایی ناشناس به خبرگزاری های غربی گفته اند درباره موضوع تحقیق و توسعه هم در نیویورک توافق تقریبا نهایی صورت گرفته است.
هنوز اطلاعاتی از جزئیات این موضوع وجود ندارد ولی می دانیم که در توافق ژنو از ایران خواسته شده بود از گسترش برنامه تحقیق و توسعه خود خوداری کرده و برنامه را به وضع فعلی آن محدود کند.
خبر دیگر درباره مذاکرات نیویورک این است که در این مذاکرات درباره موضوع شفافیت هم جمع بندی تقریبا نهایی انجام شده است.
امریکا مدت هاست با مشارکت آژانس بین المللی انرژی اتمی سرگرم تدوین یک نظام راستی آزمایی ویژه برای درج در متن توافق نهایی است.
مقام های امریکایی پس از مذاکرات نیویورک گفته اند مذاکرات در این زمینه تا حدود زیادی به نتیجه رسیده است.
همچنین درباره اراک هم گفت وگوها از مرحله ای دشوار عبور کرده است.
یک مقام امریکایی روز بعد از مذاکرات نیویورک گفته است که اراک دیگر مانعی برای توافق هسته ای نخواهد بود.
حسین موسویان که اکنون بسیار به تیم مذاکره کننده دولت آقای روحانی نزدیک است، موضوع را اینگونه جمع بندی کرده است مذاکرات در نیویورک ۲۰ درصد پیشرفت داشته است.
اما درصد واقعی ظاهرا باید بسیار بیشتر باشد.
به این ترتیب به نظر می رسد اظهارات رسانه ای مطرح شده درباره عدم پیشرفت جدی در مذاکرات را چندان نباید جدی گرفت.
تنها عدم پیشرفت واقعی، بحث درباره تعداد ماشین های فعالی است که ایران در گام آخر آن را حفظ خواهد کرد که در این مورد، به نظر می رسد نباید انتظار داشت توافق نهایی در زمانی به جز لحظات آخر مذاکرات صورت بگیرد.
سوال این است که با این وجود، چرا هر دو طرف ایرانی و امریکایی اصرار دارند تاکید کنند که پیشرفت در مذاکرات رضایت بخش نبوده است؟
و سوال دیگر: چرا همچنان باید جزئیات مذاکرات را از زبان امریکایی ها بشنویم؟
