"سلام الله و سلام ملائکته المقرّبین و انبیائه المرسلین و عباده الصّالحین و جمیع الشّهداء و الصّدّیقین و الزّاکیات الطّیبات فیما تغتذی و تروح علیک یابن امیرالمؤمنین ..."
"درود خدا و درود فرشتگان مقرب خدا و پیغمبران مرسل و بندگان شایسته خدا و همه شهیدان و صادقان راه او و نفوس پاک و پاکیزه نیکوسیرت، در هر صبح و شام است بر تو باد ای فرزند امیرالمومنین ..." ( فرازی از زیارت حضرت اباالفضل العباس(ع))
به گزارش
سرویس تاریخ حماسه عصر امروز در سال ۲۶ هجري قمري، حضرت عباس (ع) پاي به عرصه گيتي نهاد. مادر گراميش فاطمه، دخت حزام بن خالد بن ربيعه بن عامر كلبي و كنيه اش (ام البنين) بود.
چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (س) بود، كه اميرالمومنين (ع) از برادرش عقيل، كه به اصل و نسب قبايل آگاه بود، درخواست كرد زني را از دودماني شجاع براي او خواستگاري كند و عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) را براي آن حضرت خواستگاري كرد و ازدواج صورت گرفت.
اميرالمومنين (ع) از اين بانوي گرامي، صاحب چهار پسر به نامهاي عباس، عثمان، جعفر و عبدالله شد و عباس (ع) ازبرادران ديگرش بزرگتر بود و هر چهار برادر به امام خويش، حسين (ع) وفادار بودند و در روز عاشورا در راه آن امام جان خود را نثار كردند.
حضرت اباالفضل العباس(علیه السلام) هشتم ذیحجه سال ۶۰ هجری قمری و زمانی که قافله امام حسین (علیه السلام) قصد ترک مکه و عزیمت به کربلا را داشت، در مکه مکرمه خطبه‌ای در ستایش از سیدالشهداء(ع) ایراد فرمود. در قسمتی از این خطبه حضرت مولای خویش را چنین معرفی می نماید:
أَیهَا الکَفَرةُ الفَجَرة اَتَصُدُّونَ طَریقَ البَیتِ لِاِمامِ البَرَرَة؟ مَن هُوَ اَحَقُّ بِه مِن سائِرِ البَریه؟ وَ مَن هُوَ اَدنی بِه؟ وَ لَولا حِکمَ اللهِ الجَلیه وَ اَسرارُهُ العِلّیه وَاختِبارُهُ البَریه لِطارِ البَیتِ اِلیه قَبلَ اَن یمشی لَدَیه قَدِ استَلَمَ النّاسُ الحَجَر وَ الحَجَرُ یستَلِمُ یدَیه وَ لَو لَم تَکُن مَشیةُ مَولای مَجبُولَةً مِن مَشیهِ الرَّحمن، لَوَقَعتُ عَلَیکُم کَالسَّقرِ الغَضبانِ عَلی عَصافِیرِ الطَّیران...
ای ناسپاسان گناهکار آیا راه بیت را بر امام نیکوکاران می بندید؟ چه کسی سزاوارتر به این بیت است از دیگر موجودات؟ و چه کسی نزدیکترین به این خانه است؟ و اگر حکمت های خداوند بلند مرتبه نبود و اسرار بالا و امتحانات موجودات نبود، همانا بیت به سوی ایشان [ امام حسین (علیه السلام)] پرواز می کرد؛ قبل از اینکه مردم حجر را لمس کنند، حجر دستانش [ امام حسین (علیه السلام)] را استلام می کند و اگر خواست مولای من خواست خداوند رحمن نبود هر آینه بر سر شما مانند بازِ شکاری که بر گنجشکان فرود می آید نازل می شدم...
و جای دارد که حضرت امام سجاد (علیه السلام) در خصوص عموی خود این چنین بفرمایند: "خدای رحمت کند عباس بن علی را که ایثار کرد و به بلا آزمایش شد و جان خود را در راه برادرش فدا کرد تا آن جا که دو دست او جدا گردید . . . و به راستی که برای عباس در پیشگاه خدای تبارک و تعالی منزلت و مقامی است که همه شهیدان در روز قیامت بدان منزلت غبطه می خوردند . . ."
و امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در زیارت ناحیه خطاب به ایشان می فرماید: ". . . سلام بر اباالفضل العباس فرزند امیر مومنان، آن که با جان خود از برادرش پشتيباني کرد و از گذشته اش برای آینده توشه برگرفت، آن که خود را فدای برادر کرد و جان خویش را سپر او قرار داد و به سوی او سعی و تلاش کافی نمود .
درود بی حد بر تو و بر سیره پسندیده و آموزنده ات ای اباالفضل! سلام بر تو که به منزلگاه والای خود رفتی و راه بزرگی را که در پیش داشتی مردانه پیمودی! سلام بر تو که به راستی از بزرگترین و درخشنده ترین و فداکارترین شهیدان در پیشگاه خدای تعالی هستی!
گوشه ای از فضایل و مناقب و صفات آن حضرتسیادت: سید در لغت به معنی رئیس و بزرگ است در کتاب معجم متن الغة می خوانیم: سید یعنی رئیس، پرورش دهنده، مالک، شریف، فاضل، سخی، کریم، حلیم و عابد، کسی که به وسیله عقل و مال و نفع بر غیر، فایق آید. بنابراین کسی که یک یا چند از این صفات را داشته باشد سید است و چون حضرت اباالفضل(ع) جامع این صفات بود از نظر لغت به او سید گفته می شود.
اما از نظر دینی، کسانی که از نظر حسب و نسب به حضرت عبدالمطلب و هاشم برسند، سید هستند و حضرت عباس از طرف پدری به عبدالمطلب منسوب است.
شجاعت: گرچه تمام صفات حضرت اباالفضل(ع) چشم گیر بود، ولی شجاعت در بین آنها نمایانگری خاصی داشت. طریحی می نویسد: مثل کوه بزرگ و قلب او مانند کوه محکم بود؛ زیرا اسب سواری مثل شیر و جسور بر جنگ و جنگ جوی ماهر و شمشیرزن در میدان های نبرد در مبارزه با کفرطلبان بود.
ادب: حضرت اباالفضل(ع) دارای همه آداب اخلاقی، دینی، علمی، روحانی و عرفانی بود. ادب او نسبت به امام حسین ادب صالحان و برگزیدگان بود. در موقع خطاب امام حسین(ع) را مولای من، ای فرزند رسول خدا و یا با عبارات احترام آمیزِ از این دست صدا می زد.
ایثار: اباالفضل العباس(ع) علاوه بر ایثار جان از آب نیز گذشت با اینکه تشنه بود و بعد از دست ها و چشم و دندان خود نیز گذشت تا آب را به خیمه ها برساند؛ در انتها نیز جان را بر سر ایمان فدا کرد. باید اعتراف کرد که حضرت ابوالفضل(ع) در پاسداری از سالار شهیدان بر قله بلند ایثار قرار گرفته بود و بر دیگر جانبازان آن میدان برتری نشان داد.
