روی دیوار دارالفنون

و بر سر در محکمه ای که امیرکبیر بنیان نهاد
باید نوشت
و هزاران بار خواند
تا فراموش نشود
و هر روز غبار غفلت را از آن زدود؛

امیرکبیر همسری نداشت!
تا بر طبل بی اعتباری رأی مردم بکوبد
و پیش از آن که گزینه ملت معرفی شود
خط و نشان خیابان گردی بکشد

اردویی که با وسوسه بودن ! به خیابان کشیده شود
در نگاه امیرکبیر زبانه های آتش نیست
خاکستری است که بیگانه در آن دمیده و دود می کند
دودی که به چشم ملت خواهد رفت

امیرکبیر بر روی القاب خط کشید
خط کش نداشت که با خود بسنجد!
شاید باز هم دل های کوچکی برای القاب بزرگ تنگ شده است؟

دست فرزندان امیرکبیر نفتی نبود
دلاری و پوندی نبود
نه برج ساز بودند و نه کایت سوار
خواب انگلیسی نمی دیدند
و بامداد لندن برایشان معنی نداشت
در فرنگ هم درس نمی خواندند
یک تن داشتند برای یک وطن که جانشان بود
تنها جایی برای جولانشان نبود!

امیرکبیر از معاهده های ننگین خوشنود نمی شد
به دشمن لبخند نمی زد
برای پادشاه مردنی عرب هم نامه باسلام و تحیات نمی نوشت!
نامه های بی سلامش برای اجنبی بود.

امیرکبیر شاه را از تبریز به تهران آورد
تا روس ها و انگلیسی ها برای کشورش خواب آشفته نبینند

امیرکبیر را وسوسه های انگلیسی زنی کشت که پستان در دهان شاه گذاشته بود
باید دهان از پستان اجنبی جدا کرد
دست از دست اجنبی در آورد
چشم از خوان بیگانه برداشت
و دندان آز و نیاز به غرب را کشید
باید صدای مردم را شنید
آنها که شاه را رانده و با امام خود ماندند

جای امیرکبیر را با شاه عوض نکنید!
امیرکبیر سینه اش سپربود
و پیشتاز صف محکم مردم در برابر سلطه انگلیسی

و شاه
چشم به انگلیس
و دهان به اختیار پیر زن دربار پادشاهی اش دوخته
امیرکبیر را کشت!

امیرکبیر
دلش برای انگلیس نمی تپید
لقب نداشت!
او امیر نظام بود
مردم امیرکبیرش نامیدند
امیر کبیر امیر نظام بود نه صغیر انگلیس.