به گزارش
سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز سال‌هاست که کشورهای غربی شعار برابری حقوق زن و مرد سر می‌دهند و با انتشار گزارش‌های مختلف در مورد کشورهای دیگر؛ آنان را به اجحاف حقوق زنان و تبعیض جنسیتی متهم می‌کنند. در همه کشورها به‌ویژه مدعیان برابری زن و مرد، زن‌ها دستمزد کمتری نسبت به مردها دریافت می‌کنند.
بنا بر این گزارش با نگاهی به ارقام مربوط به آمریکا می‌بینیم که نسبت دستمزد زنان به مردان در این کشور ۰.۶۶ است و این کشور در رتبه ۶۵ جهان قرارگرفته است. این در حالی است که ورزشکاران این کشور بیش از دیگر اقشار باید نابرابری و بی‌عدالتی‌ها را در دریافت حقوق و مزایا تحمل کنند.
در یادداشتی که به‌طور اخص به ورزش دوومیدانی اشاره‌شده است،. به گوشه‌ای از این نا عدالتی اشاره‌شده است.
در ورزش دوومیدانی مانند دیگر ورزش‌ها نگاه جنسیتی در تخصیص بودجه وجود دارد و مراکز آکادمیک و ورزشی مختلف با کمبود بودجه اختصاصی مواجهه هستند که این قبیل مشکلات مالی در گروه ورزشی مردان وجود ندارد. این تفاوت‌های اعمال‌شده به‌گونه‌ای آشکار است که ورزشکاران زن تمایل به ادامه ورزش به‌صورت حرفه‌ای ندارند و میزان مشارکت و تلاش آنان به‌شدت کاهش‌یافته است.
نابرابری جنسیتی در فضاهای علمی و دانشگاهینابرابری در بخش‌های مختلف ورزشی دیده می‌شود و یکی از بخش‌های مهم آن فضاهای آکادمیک است. اگرچه ۵۷% دانشجویان تربیت‌بدنی به دختران و ۴۳% از ظرفیت دانشجویی این کشور به پسران اختصاص دارد؛ اما تعداد زنان کمتری از مزایا و فرصت‌های پیشرفت استفاده می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که ۵۶ هزار زن ورزشکار نسبت به همتایان مرد خود حق مشارکت در میدان‌ها مختلف ورزشی را ندارند.
از سوی دیگر باوجود تعداد کمتر دانشجویان تربیت‌بدنی مرد در دانشگاه‌ها، بیش از ۵۵% از کمک‌هزینه‌های تحصیلی به آنان تعلق می‌گیرد و تنها ۴۵% از بودجه به زنان تعلق‌گرفته است.
دستمزدهایی که برای خانم‌ها و آقایان ورزشکار در نظر گرفته می‌شود کاملاً متفاوت است. به‌گونه‌ای که حقوق پرداختی به سرمربی‌های زن ۸۵۰.۴۰۰ دلار است و حقوق سرمربی‌های مرد بسیار بیشتر است و از ۱.۷۳۸.۱۰۰ دلار هم فراتر می‌رود و تفاوت آن دو ۹۳۲.۷۰۰ دلار است.
نابرابری جنسیتی در ورزش حرفهایاگرچه تحرکاتی ضعیف در راستای بالا بردن ارزش‌های قهرمانی در میدان‌ها مختلف ورزشی برای زنان مشاهده می‌شود، اما این تصمیمات مؤثر واقع نشده است و همچنان نابرابری‌ها مشهود است. فی‌المثل مزایایی که تحت عنوان اردوهای آمادگی و دوره‌های آموزشی برای ورزشکاران حرفه‌ای در نظر گرفته می‌شود، در برخی از مواقع تا بیش از ۵ برابر بیشتر است.
حقوق و دستمزد ورزشکاران زن با ورزشکاران مرد تفاوتی آشکار دارد که نمی‌توان از آن صرف‌نظر کرد؛ به‌گونه‌ای که حداقل حقوق زنان ورزشکار در ورزش‌های قهرمانی دوومیدانی در ۲۰۰۵، ۳۱.۲۰۰ دلار و حداکثر آن ۸۹.۰۰۰ دلار بوده است که این میزان نسبت به مردان بسیار کمتر است. به‌گونه‌ای که کمترین حقوق مردان ۶۷۳ هزار دلار بوده است و بیشترین میزان ۱۵.۳۵۵ هزار دلاراست.
این تبعیض‌ها در ورزش فوتبال نیز مشهود است به‌گونه‌ای که زنان ورزشکار آمریکایی در رقابت‌های جام جهانی فوتبال ۲۰۰۳ جایگاه سوم را به خود اختصاص داده بودند، اما جامعه‌ی ورزشی این کشور تقدیر شایانی از آنان را به عمل نیاورد و تنها مبلغ ۲۵ هزار دلار به آنان اهداء شد این در حالی بود که در رقابت‌های فوتبال جام جهانی مردان در سال ۲۰۰۲، باآنکه تیم مردان در جایگاه چهارم این دور از رقابت‌ها قرار گرفت؛ اما به هرکدام از آنان ۲۰۰ هزار دلار اهداء شد؛ که نشان از تبعیض آشکار در حقوق و دستمزد زن و مرد بود.
اگرچه ورزشکاران دوومیدانی کار راهکارهایی ازجمله تخصیص شبکه‌های تلویزیونی، روزنامه و خبرگزاری‌های ویژه به ورزش بانوان، برگزاری رویدادهای ویژه ورزشی بانوان با حضور اکثریتی، حمایت مالی گسترده سرمایه‌داران از این ورزش، تقویت روحیات ورزشی در سنین پایین و سوق دادن جوانان و نوجوانان به‌سوی ورزش‌های قهرمانی را از اقدامات مؤثر قلمداد می‌کنند؛ اما آنچه اهمیت دارد نگاه جنسیتی غرب و به‌ویژه آمریکا به زن و کم‌اهمیت نشان دادن موفقیت‌های اوست که هرروزه در عرصه‌های مختلف شاهد آن هستیم.
