به گزارش
سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز میهمان خوانده شده، که به نوعی، خود میزبان می باشد، بار خود را بست و خدا حافظی کرد و رفت تا سال آینده که باز دوباره برگردد.
اما چه بسا خیلی از افراد نتوانند رمضان سال آینده را درک کرده و زنده بمانند، و دیدیم که از رمضان سال گذشته تا امسال چه عزیزانی را از جمله بعلت بیماری کرونا از دست داده ایم و غم آنان نصیب خیلی از خانه ها گردیده است.
این میهمان عزیز، مواظب بود تا مسلمانان روزه دار به گمراهی و هلاکت نیفتند،
رمضان، یار دلسوزی که مردم را بطرف نور هدایت می کرد و خود؛ نورافکنی بود که غافلی به چاه و چاله نیفتد.
رمضان، ضامن و وسیله ای شد تا محبوب عالم از گناهان بندگان خود سرپوشی کرده و ثواب کوچک آنان را تا چندین برابر ثبت نماید.
احیاء ها فرصتی بود تا ملائکه الهی به زمین آمده و اندوخته بندگان عاصی را برای عَرضه به آسمان ببرند که شاید مورد رحمت و بخشش الهی قرار بگیرند.
رمضان نیامده بود که برود . . .
اما چه کنیم که او مجبور است برود؛ چون ما ظرفیت تحمل پذیرائی مهمان بیش از یکماه را نداریم. اما از امروز، میهمان ناخوانده ای داریم بنام شیطان؛ که از هم اکنون پشت دربها بصورت آماده ایستاده و عنقریب بیاید و تمام اندوخته های ذخیره شده رمضان را از ما بگیرد.
او یازده ماه بصورت مرموزانه و تحمیلی مهمان خانه های درون و برون ما خواهد
بود و قرارش براین است تا ما را زمین نزند و لحظه ای غافل نشود.
سئوال: آیا رفاقت مردم با این مهمان خوانده شده یکماهه صمیمی تربود؟ یا با مهمان خوانده نشده یازده ماهه آینده صمیمی می شود؟
فرهادنیا
