هدف این بود که اگر چنانکه احتمال موفقیت در موج اول بالا گرفت بقیه نیروها در موجهای بعدی دوم و سوم وارد عمل شوند و اگر چنانکه با عدم موفقیت مواجه شد، تلفات بیشتری در معرکه نداشته باشیم و چنانکه خود از نزدیک شاهد بودیم تدبیر فرماندهان جواب داد و گردانهای غواص با کمترین تلفات، فورا از منطقه عقب نشینی کرده و دوباره در عرض 16 روز برای عملیات بزرگتر کربلای 5 آماده شدند.
به گزارش عصر امروز، محمد نیک نفس از رزمندگان لشگر 31 عاشورا، درباره عملیات کربلای 4 و علل انجام آن مطلبی نوشت که متن کامل آن چنین است: نکته ای در عملیات کربلای 4 مغفول مانده است که گاها موجب می شود آن همه تلاش و مجاهدت و شهادت و ایثار رزمندگان در این عملیات زیر سوال برود. حقیر در کاروانهای راهیان نور، اغلب از جانب دانشجویان عزیز شاهد طرح این سوال مهم بوده ام که: "چرا مسئولین امر و فرماندهان جنگ علیرغم اینکه می دانستند، ارتش عراق به محور عملیاتی کربلای 4 هوشیاری کامل دارد باز به انجام عملیات اصرار ورزیدند؟ آیا این به آن معنی نیست که فرماندهان جنگ، در اثر بی تدبیری، بر و بچه های معصوم مردم را به مسلخ فرستادند و موجبات شکست و خسارت سنگینی شدند و ...؟ "
صرف نظر از اینکه محور عملیاتی کربلای 4 چگونه لو رفت و دشمن از کجا به چنین امر مهمی دست یافت، دوستان و همسنگران عزیز فراموش نکرده اند که از اوایل سال 65 از طرف دست اندرکاران جنگ، مانور سنگینی در رسانه های داخلی مبنی بر تعیین سرنوشت جنگ در این سال انجام گرفت و در سخنرانی ها و مصاحبه های مسئولین، این امر مدام تکرار می شد که سال 65، سال تعیین سرنوشت جنگ است و در این سال نتیجه جنگ را یکسره خواهیم کرد.
دشمن بعثی هم تبلیغات سنگین ما را رصد می کرد و به این نتیجه رسیده بود که نیروهای ایرانی در صدد عملیاتی بس بزرگتر از عملیات والفجر 8 هستند، یعنی عملیاتی که بسیار کاری تر و سرنوشت سازتر از عملیات والفجر 8 است. با توجه به آگاهی دشمن از محور عملیاتی کربلای 4 دو راه پیش روی فرماندهان بود، یا باید قید عملیات را می زدند و به عملیاتی دیگر، مانند عملیات کربلای 5 از منطقه شلمچه متمرکز می شدند و یا عملیات را با رعایت جانب احتیاط و حداقل تلفات شروع می کردند. فرماندهان جنگ، راه دوم را انتخاب کردند، دلیل آن هم این بود که اگر از انجام عملیات کربلای 4 صرف نظر می شد، دشمن به منطقه عملیاتی دیگری که غیر از شلمچه جایی نبود متمرکز می شد و در نتیجه کار مجددا دشوارتر می نمود. از طرفی وجود روزنه های امیدی در دل فرماندهان جنگ مبنی بر احتمال پیروزی در عملیات آتی، آن ها را بر آن داشت که با مد نظر قرار دادن بسیاری از ملاحظات، عملیات را انجام دهند؛ یکی از این ملاحظات، وارد کردن تدریجی نیروهای عمل کننده به معرکه بود، به طوری که از صدها گردان آماده برای عملیات، تنها تعدادی از گردانهای غواص وارد عمل شدند و البته همان ساعات اولیه دستور عقب نشینی صادر شد.
هدف این بود که اگر چنانکه احتمال موفقیت در موج اول بالا گرفت بقیه نیروها در موجهای بعدی دوم و سوم وارد عمل شوند و اگر چنانکه با عدم موفقیت مواجه شد، تلفات بیشتری در معرکه نداشته باشیم و چنانکه خود از نزدیک شاهد بودیم تدبیر فرماندهان جواب داد و گردانهای غواص با کمترین تلفات، فورا از منطقه عقب نشینی کرده و دوباره در عرض 16 روز برای عملیات بزرگتر کربلای 5 آماده شدند.
حسن این اقدامات نیروهای خودی در قالب عملیات کربلای 4 این بود که دشمن بعثی را فریب داد، یعنی دشمن احساس کرد عملیات کربلای 4 همان عملیات سرنوشت سازی است که جمهوری اسلامی ایران یکسال تمام روی آن مانور می داد و اینچنین دچار شکست سنگینی شده است. (شاهد این عرضم اظهارات ژنرال رائد حمدانی فرمانده گارد ریاست جمهوری ارتش عراق است که در کتاب "جنگ صدام" فریب خوردن کامل ارتش عراق از نیروهای ایرانی در کربلای 4 و غافل شدن از کربلای پنج را بیان می کند)
بنابر این صدام با دعوت از رسانه های گروهی دنیا و تهیه گزارش از جنازه های شهدای غواص، تبلیغات سنگینی را علیه جمهوری اسلامی به راه انداخت، سه روز در بغداد جشن برپا کرد و فرماندهانش را مرخص و خود نیز به یمن این پیروزی بزرگ به زیارت مکه رفت و احرام بست و ...، با این پیش زمینه، عملیات سرنوشت ساز کربلای 5 آماده شد و طبق نظر حضرت امام در دستور کار فرماندهان قرار گرفت.
برابر اظهارات سردار شریعتی فرمانده وقت لشگر عاشورا، حضرت امام تاکید فراوانی داشتند که این عملیات هرچه سریعتر باید انجام شود. غافلگیری دشمن در منطقه و پیشروی در میان جنگلی از موانع در شلمچه، مدیون عملیات کربلای 4 است، با توجه به توضیحات بسیار مختصر فوق، اگر عملیات کربلای 4 انجام نمی شد، قطع یقین کربلای 5 هم انجام نمی شد، بنابر این تدبیر فرماندهان و تاکید انها بر انجام عملیات کربلای 4، بسیار بجا و عین تاکتیک اصل غافلگیری و فریب دشمن بوده است.
