به گزارش
سرویس تاریخ و حماسه عصر امروز امام مهدي (عجل الله تعالی) در سپيده دم روز جمعه، نيمه شعبان سال ۲۵۵ هجري قمري برابر ۸۶۹ ميلادي در شهر سامرا در عراق ديده به جهان گشود.
بنا بر این گزارش خوف از تعرض به جان حضرت و همچنین عدم آمادگی مردم عامل مهم غیبت حضرتش بود و در عین حال اعتقاد به ظهور یکی از مسائل مهم مهدویت به شمار می رود.
لذا از حضرت امام صادق(علیه السلام) پرسیدند: سرّ غیبت چیست؟ فرمود: «لامر لم یؤذن لنا فی کشفه؛ سرّی دارد که ما مأذون به کشف آن نیستیم»!
«هَذَا أَمْرٌ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ وَ سِرٌّ مِنْ سِرِّ اللَّهِ وَ غَیْبٌ مِنْ غَیْبِ اللَّهِ؛ این کار از کارهای پنهان خدا و سرّی از اسرار نهان خداست».
«و متی علمنا انه عز و جل حکیم صدقنا بان افعاله و اقواله کلها حکمه و ان کان وجهه غیر منکشف لنا؛» وقتی ما معتقد به این شدیم که خداوند عز و جل حکیم است، تصدیق میکنیم که تمام گفتارها و کردارهایش براساس مصلحتی حکیمانه است؛ هر چند رمز حکمتش برای ما معلوم نباشد.
و اما وعده آمدن موعود و نجات دهنده جهانی و برپایی دولت کریمه بر محوریت عدالت، وعدهای است که در همه ادیان الهی، مطرح و برای آن نشانههایی بیان شده است. از طرف دیگر، انسانها همواره مشتاق دانستن آینده و سرنوشت خود و دنیای اطراف بوده و هستند.
ناامنی و کشتار از نشانههای عام ظهور یکی از حوادث قبل از ظهور، افزایش و تداوم قتل و غارت در میان مردم، به خصوص در منطقه خاورمیانه است. این مسئله، باعث ترس همگانی، سلب آسایش و سختی برای همه میشود.
عبدالله بن سنان روایت کرده است که امام جعفر صادق علیهالسلام فرمود: مرگ و کشتار، مردم را فرا میگیرد تا اینکه مردم در آن وقت به حرم الهی پناه میبرند. در آن هنگام خبر دهنده راستگویی به دلیل شدت کشتار، ندا میدهد: برای چه قتل و کشتار؟! امامتان فلانی است.
در حدیثی دیگر، امام رضا علیهالسلام فرمود: «پیش از این امر، کشتار بیوح است». راوی می گوی پرسیدم: بیوح چیست؟ فرمود: «دائمی است و قطع نمیشود». یعنی قبل از ظهور، کشتار و غارتی دامن گیر مردم میشود که تمامی ندارد.
دوران ظهور و حکومت مهدی(عجل الله تعالی) دوران ظهور که درخشانترین فراز تاریخ و بهترین دوران حیات انسانی است، ویژگیهای فراوانی دارد که از جمله مهمترین آنها حاکمیت آخرین معصوم و حجت الهی است. درباره محل زندگی حضرت مهدی(عجل الله تعالی) و حکومت آن حضرت در عصر ظهور، روایات فراوانی وجود دارد. عمدتاً در این روایات، مسجد سهله را منزل آن حضرت و شهر کوفه را به عنوان پایگاه حکومتی آن حضرت معرفی کردهاند، مسجد سهله شرافت بسیاری دارد؛ از جمله در روایات ذکر شده که در این مسجد، هزاران پیامبر به نماز ایستادهاند.
«صالح بن ابوالاسود» گوید: امام صادق(علیه السلام) سخن از مسجد سهله راند، آن گاه فرمود: «أما إنّه منزل صاحبنا إذا قام بأهله»، به درستی که مسجد سهله منزل صاحب ماست؛ آنگاه که [پس از قیام] با اهل خود در آنجا فرود آید.
همچنین آن حضرت به ابابصیر فرمود: «یا أبا محمد کأنّی أری نزول القائم فی مسجد السّهلة بأهله و عیاله»، ای ابامحمد، گویا حضرت قائم را در مسجد سهله میبینم که با زن و فرزندانش در آن نازل میشوند، ابوبصیر پرسید: آیا مسجد سهله خانهاش خواهد بود؟ حضرت فرمود: «نعم، هو منزل إدریس و ما بعث اللّه نبیّا إلّا وقد صلّی فیه والمقیم فیه کالمقیم فی فسطاط رسول اللّه و ما من مؤمن ولا مؤمنة إلّا و قلبه یحنّ إلیه و ما من یوم ولا لیلة إلّا والملائکة یأوون إلی هذا المسجد یعبدون اللّه»، آری، این مسجد، منزل ادریس است. خداوند هیچ پیامبری را برنینگیخت، مگر آنکه در این مسجد نماز گزارد، هر کس در این مسجد بماند، مانند آن است که در خیمه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) اقامت کرده است، هیچ مرد و زن مؤمنی نیست، مگر آنکه دلش به سوی آن مسجد پر میکشد، روز و شبی نیست مگر آنکه فرشتگان به این مسجد پناه میبرند و در آن به عبادت خدا میپردازند.
همان طور که اشاره شد، کوفه نیز مرکز حکومت مهدی(عجل الله تعالی) قلمداد شده است، چگونگی زندگی در عصر ظهور به روشنی مشخص نشده ولی به نظر میرسد، تفاوت بسیاری با نحوه زندگی امروزی داشته باشد. تکامل علوم بشری، کمال عقلانی بشر، توسعه خارقالعاده امکانات و رفاه عمومی، امنیت فراگیر بر کل کره زمین و… به طور قطع، ویژگیهایی را برای زندگی در آن زمان ایجاد خواهد نمود که امروز درک دقیق آن برای ماکاری بس مشکل است.
از امام باقر(علیه السلام) نقل شده که در بخشی از یک روایت طولانی فرمود: «ثمّ یتوجّه إلی الکوفة فینزلها و تکون داره»، آن گاه [حضرت مهدی(عجل الله تعالی)] به سوی کوفه میرود، پس آنجا را برای منزل بر میگزیند و کوفه خانه او خواهد بود. ان شاالله