به گزارش عصرامروز، پایگاه اینترنتی اکسپرس تریبون در مطلبی به قلم مونس احمر نوشت: نشست ضد ایرانی ورشو که به تازگی با موضوع «صلح و امنیت در خاورمیانه» برگزار شد، جای آنکه بر تهدید واقعی صلح و امنیت در منطقه یعنی اسرائیل تمرکز کند سعی در منزوی کردن ایران داشت.
در همان زمان، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، حسن روحانی، رئیس جمهور ایران و رجب طیب اردوغان، همتای ترکیه‌ای آن‌ها در سوچی دیدار کردند و در مورد مسائلی همچون مقابله با تحریم‌های اقتصادی آمریکا علیه ایران که پس از خروج از برجام علیه این کشور اعمال شد، بحث و تبادل نظر کردند. رئیس جمهور ایران در همان دیدار و در واکنش به نشست ورشو گفت: می‌بینیم در ورشو چه اتفاقی خواهد افتاد. پایانی پوچ و دیگر هیچ.
نویسنده در بخش دیگری به تغییر ۱۸۰ درجه‌ای روابط ایران و آمریکا پس از پیروزی انقلاب اسلامی پرداخته و ادامه می‌دهد: چهل سال پیش با پیروزی انقلاب اسلامی و به دنبال سیاست‌های ایران علیه اقدامات مداخله جویانه و سلطه طلبانه آمریکا و رژیم صهیونیستی، واشنگتن و تل‌آویو، تهران را یک تهدید منطقه‌ای اعلام کردند. با این حال، از هر نقطه نظری که به آن نگاه شود این رژیم صهیونیستی است که تهدیدی برای جهان عرب محسوب می‌شود. بر خلاف اسرائیل که بلندی‌های جولان، قدس شرقی، غزه و کرانه باختری را اشغال کرده، ایران تاکنون در هیچ اقدام تجاوزکارانه‌ای دخیل نبوده است.
این گزارش می‌افزاید: پس از جنگ‌های اعراب و اسرائیل در ژوئن ۱۹۶۷ و اکتبر ۱۹۷۳، رژیم اشغالگر قدس از پذیرش قطعنامه‌های ۲۴۲ و ۳۳۸ شورای امنیت سازمان ملل که خواستار خروج صهیونیست‌ها از مناطق اشغالی بود، خودداری کرد. چگونه است که کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس، مصر و اردن به دنبال آزادی مناطق عرب نشین تحت اشغال رژیم صهیونیستی نیستند و به جای اسرائیل به مقابله با ایران می‌پردازند؟ از زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران در فوریه ۱۹۷۹ [بهمن ۱۳۵۷] تا به امروز، تهران دست از حمایت مبارزان فلسطینی برنداشته است. کشور‌های عربی نیز به جای اینکه حمایت خود را از اقدامات ایران در قبال فلسطین اعلام کنند، با پشتیبانی از سیاست‌های سلطه جویانه آمریکا و اسرائیل سعی داشته اند، ایران را منزوی و بی ثبات کنند.
نویسنده به سه دلیل رژیم صهیونیستی و نه ایران را تهدید بزرگی برای جهان عرب می‌داند:
نخست اینکه ایران بدون هیچ شک و تردیدی از فلسطین حمایت کرده است تا از چنگال اشغال صهیونیست آزاد شود. ایران از ائتلاف ضد اسرائیلی، جهاد اسلامی و حزب الله لبنان حمایت کرده در حالیکه هیچ کشور دیگری اینچنین برای نجات میلیون‌ها فلسطینی که قربانی تجاوز و اشغالگری صهیونیست‌ها از سال ۱۹۶۷ بوده اند، اقدامی انجام نداده است. در دوره پهلوی، روابط دیپلماتیک صمیمانه‌ای میان تهران و تل آویو وجود داشت، اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی نخستین تصمیم سیاسی مردان انقلاب، قطع روابط با رژیم صهیونیستی و حمایت از انتفاضه فلسطین برای آزادی بود.
دوم اینکه، تعصب، خصومت و سوءظن آمریکا به انقلاب اسلامی ایران منجر به پیدایش خط مشی‌هایی برای منزوی کردن ایران و اعمال تحریم‌های گسترده شد. پیوند آمریکایی-اسرائیلی ابزاری بوده است که در جسور شدن حکومت‌های عربی [حامی آمریکا] علیه ایران نقش داشته و باعث شده آن‌ها از مسئولیت اصلی خود که آزادسازی فلسطین است شانه خالی کنند.
سوم اینکه، آمریکا همواره نهایت تلاش خود را کرده است تا مانع دستیابی ایران به انرژی هسته‌ای شود. دولت کنونی آمریکا پس از خروج از برجام سعی داشته برخی کشور‌های اروپایی همچون فرانسه و آلمان را برای عقب نشینی از توافق هسته‌ای ایران که در سال ۲۰۱۵ منعقد شد، همراه کند. این در حالی است که در خاورمیانه، رژیم صهیونیستی تنها رژیمی است که صد‌ها کلاهک هسته‌ای دارد.
سیاست غیرواقعی واشنگتن در زمینه تکثیر هسته‌ای منجر به درگیری‌های عمده در خاورمیانه می‌شود. توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵، تعهد تهران برای محدود کردن برنامه‌های هسته‌ای اش بود؛ اما این دولت آمریکا بود که به تعهدات خود عمل نکرد و یکجانبه از برجام خارج شد و تحریم‌ها علیه ایران را بازگرداند.
نویسنده در انتهای این مطلب آورده است: علیرغم تلاش‌های ۴۰ ساله برای انزوای ایران و بی ثبات کردن حکومت آن، این کشور به خوبی در برابر چنین فشار‌هایی مقاومت کرده است.
