به گزارش
سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز یکی از مهم ترین مسائلی که این روزها مردم جهان را نگران کرده است آینده کره زمین است. این کره خاکی تا زمانی قابل زیستن است که شرایط اقلیمی مناسبی برای زیست بشریت داشته باشد از همین رو شرایط اقلیمی آن برای بشریت اهمیت پیدا می کند.
بحث گرم شدن کره زمین، تغییرات آب و هوایی، خشکسالی و ... همه از جمله مواردی است که مجامع زیست محیطی جهانی در مورد آن اظهار نظر می کنند و میزان خساراتی که فعالیت های انسانی و صنعتی به محیط زیست وارد می کند را اعلام و بر اساس آن راهکار رائه می کنند و برخی از این راهکارها به پیمان ها و توافقات بین المللی تبدیل می شود و بر اساس آن کشورهای مختلف متعهد می شوند برای حفظ محیط زیست مواد آن را رعایت کنند.
یکی از این توافقات بین المللی پیمان کیوتو است. پیمان کیوتو یک توافقنامه بین المللی تحت نظر سازمان ملل متحد بود که در سال 1997 برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای توسط کشورهای مختلف بسته شد. در این توافقنامه کشورهای مختلف ملزم به کاهش تولیدات گازهای گلخانه ای خود شده بودند که باعث گرم شدن زمین می شد. یکی از اولین کشورهایی که این توافقنامه را امضا کرد ایالات متحده آمریکا بود.
کشورهایی همچون چین، هند، روسیه، ژاپن و استرالیا نیز این پیمان را امضا کرده بودند و در پی تصویب آن در کشور متبوع خود این پیمان را اجرایی کردند اما آمریکا که در واقع یکی از اولین امضا کنندگان این پیمان بود آن را به عنوان قانون مصوب نکرد و هیچگاه به اجرای آن نپرداخت.
در واقع امضای ایالات متحده در این پیمان سمبولیک است و هیچگاه این پیمان برای قانون و اجرا شدن در ایالات متحده آمریکا به مجلس سنا نرفت تا امریکا بتواند همچنان از میای سوخت های فسیلی برای توسعه و پیشرفت کشورش و سود کلان اقتصادی استفاده کند.
اخیرا لایحه پیمانی تحت عنوان توافقنامه زیستی پاریس در دولت جمهوری اسلامی به تصویب رسیده است. آنچه توافقنامه پاریس موسوم به COP21 بیان می کند تقریبا مشابه پیمان کیوتو است.
دولت ایران در شرایطی این توافقنامه را تصویب کرده و برای خود الزام آور کرده است که این توافقنامه در سطح بین المللی الزام آور نیست و از طرفی دولت آمریکا به عنوان عنصر حامی این توافقنامه آن را به شرطی پذیرفته است که مساله غرامت برای دولت آمریکا مطرح نشود.
به این ترتیب می توان گفت که دولت جمهوری اسلامی توافق بین المللی را پذیرفته و آن را برای خود الزام آور کرده است که اولا در سطح بین المللی الزام آور نیست.
دوما دولت ها و کشورهایی، مانند آمریکا، چین، برزیل، ژاپن، روسیه و ... که بیشترین سهم از تولید گازهای گلخانه ای در جهان و در پی آن بیشترین سهم در تغییرات اقلیمی کره زمین را دارند این تعهد را برای خود الزام آور نکرده اند و صرفا به صورت سمبولیک آن را پذیرفته اند.
تصویب لایحه الزام این توافقنامه در صورتی توسط دولت صورت گرفته است که مقدار گاز گلخانه ای که ایران تولید می کند از مقدار گازهای گلخانه ای کشورهایی همچون قطر، عربستان سعودی و امارات هم کمتر است بنابراین این سوال پیش می آید که چرا دولت باید یک توافقنامه بین المللی غیر الزام آور را برای خود الزام آور کند در حالی که سهم چندانی در تولید گازهای گلخانه ای جهان ندارد؟
متاسفانه باید گفت ایران با الزام آور کردن این توافقنامه توان خود در پیشرفت صنایع با انرژی ها فسیلی، یکی از مهم ترین منابع انرژی قابل استفاده در کشور، را محدود کرده است و از طرفی با توجه به امضای توافق برجام توان استفاده از انرژی هسته ای را هم به صورت صنعتی نخواهد داشت.
