يکشنبه ۴ آبان ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۳۷
روحیه کاسبکارانه و آستان رأفت
جانباز عزیزی (که سال هاست به نیکی می شناسمش) اخیرا توانست با دشواری های بی شمار آرزوی پدر از پا افتاده خود را برای زیارت مرقد هشتمین امام رأفت و پناه بی کسان برآورده سازد.
به گزارش عصرامروز به نقل از مشرق، عباس سلیمی نمین طی یادداشتی در خبرگزاری تسنیم به برخی مشکلات جانبازان اشاره کرد و نوشت: ظاهرا در این سفر علاقه دیگر این پیر دردمند دسترسی به سفره خانه آن ولی نعمت بوده است. از این رو فرزند جانبازش با مراجعه به مسئولان مربوطه این اشتیاق پدر را که در پایان عمر می خواهد با چنین طعام متبرکی آرامش یابد، در میان می گذارد، متأسفانه پاسخ منفی دریافت می دارد. پافشاری بر این خواسته، وی را (که خود از اهالی رسانه است) با مقامات بالاتر آستان قدس رضوی مواجه می سازد. در این سطح هم امکان قانع ساختن نیست و پاسخ همچنان منفی است. از نحوه توزیع بن غذای حضرت پرسش می شود. می گویند: "مأموران ما به هتل ها و مسافرخانه ها و ... مراجعه می کنند و به میزان ظرفیت روزانه" بن" بین زائران توزیع می شود." جانباز عزیزمان می گوید: این شیوه فاقد هر گونه ضابطه مندی است و هیچ گونه تضمینی وجود ندارد که سلائق شخصی و روابط، توزیع را به بیراهه نکشاند؛ چرا بر اساس شماره کارت ملی و به کمک یک نرم افزار ساده این کار صورت نمی گیرد؟ (در مورد زائرین خارجی نیز بر اساس شماره گذرنامه)
در نهایت مسئول عالی رتبه راه حل دیگری ارائه می دهد و آن اینکه اگر پول یک گوسفند به عنوان نذر پرداخت شود یک بن غذا تعلق خواهد گرفت. برادر جانباز می گوید بضاعت مالی ام اجازه نمی دهد. صرفا می توانم ۵۰ هزار تومان بدهم. پاسخ می شنود که در ازای این مبلغ صرفا چند دانه برنج خام و کمی نمک به شما داده خواهد شد.
ای کاش علی رغم این گونه دل شکستن ها، حاکمیت روحیه کاسبکارانه می توانست منشأ تحولات و خدمات چشمگیر باشد. با قدم زدن در صحن هایی که اخیراً احداث شده تأثیر و تأسف انسان فزونی می یابد. برای نمونه به کارگیری سنگ های بی کیفیت که هنوز زمانی از نصب آن نگذشته شکسته یا برآمده، به وضوح رخ می نماید که در این زمینه ها نیز روحیه کاسبکارانه تأثیرات خود را گذاشته است.
تأسف هر دلسوزی زمانی به اوج می رسد که کمی پیاده از آن بارگاه دور شویم و محله هایی را شاهد باشیم که قلم از توصیف آن در می ماند. کاسبکاران سال هاست مأموریت خود را به اداره حرم خلاصه نموده اند (آن هم به گونه ای که به گوشه ای از آن اشارت رفت) و به مردمی که همه همت این امام و سایر معصومین معطوف تکریم آنان بوده است گوشه چشمی ندارند. حتی برای استفاده ناچیز از طعام متبرک می بایست کانالهای تحقیر را پیمود، زیرا صرفا متمولین می توانند هر زمان اراده کنند محدودیت ظرفیت میهمانخانه را دور زنند و از این نعمت بهره مند شوند.
آیا زمان آن نرسیده است که از خود پرسش کنیم تا چه زمانی باید حاکمیت روحیه کاسبکارانه منسوخ شده را بر این آستان شریف شاهد باشیم؟
