عصر امروز - وظیفه خطیر روحانیت در برهه کنونی

روحانیت امروز باید با درک عمیق از اولویت‌های جامعه، نسخه‌ای جامع برای سیاست، اخلاق و زندگی اجتماعی مردم ارائه دهد.

به گزارش سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز؛ در میان روحانیون، ترک وظیفه، زخمی عمیق بر پیکر دین و جامعه است. هنگامی که مسئولیت سنگین هدایت فکری و معنوی را بر دوش می‌گیرند، غفلت و کوتاهی‌شان چون خیانتی به امانتی الهی است. اگر روحانی در میان جماعتی حاضر شود و تنها به اقامه نماز بسنده کند، اما نوجوانانی را که در طوفان شبهات غرق می‌شوند، بی‌پاسخ بگذارد، چه بر سر ایمان آن جوانان خواهد آمد؟ این ترک وظیفه نیست، بلکه از دست دادن فرصتی الهی است.

چگونه می‌توان پذیرفت که در منبر حسینی، از عمق پیام عاشورا سخنی به میان نیاید و چراغ روشنگری خاموش بماند؟ مردمی که به حقایق دین نیاز دارند، از منبرهای خالی از معنا جز بی‌اعتمادی چه خواهند آموخت؟

مشکلات اجتماعی چون اعتیاد، طلاق، و بی‌سامانی خانواده‌ها هر روز بیشتر می‌شود، اما اگر روحانی به‌جای میدان‌داری، خود را مشغول امور جزئی کند، آیا دین پاسخگوی دردهای مردم خواهد بود؟ دردی که از بی‌تفاوتی او آغاز می‌شود، به بی‌اعتقادی مردم می‌انجامد.

میدان‌های تبلیغ و فرصت‌های سخنرانی، همان سنگرهایی هستند که اگر با سخنان کم‌مایه و بی‌اثر پر شوند، به‌جای تقویت ایمان، دیوار بی‌اعتمادی را بلندتر خواهند کرد. و اگر روحانی دست نیاز فقیران را نبیند و صدای مستضعفان را نشنود، آنان چه انتظاری از دین خواهند داشت؟

حتی خطرناک‌تر از همه، آنجاست که فرقه‌های انحرافی، آزادانه رشد کنند و روحانیون در خواب غفلت به سر برند. آیا این سکوت، مسئولیتی سنگین‌تر بر دوش آنان نمی‌گذارد؟

ترک وظیفه در قشر روحانیون، گناهی نابخشودنی است که عواقبش فراتر از یک فرد، جامعه را به چالش می‌کشد. هر روحانی باید بداند که کوتاهی او در هر عرصه‌ای، چراغی از ایمان را خاموش و دل‌هایی را به وادی شک و ناامیدی هدایت می‌کند. این مسئولیت، امانتی از سوی خداوند است که خیانت در آن، خیانت به خودِ دین است.

🛑 روحانیت امروز باید با درک عمیق از اولویت‌های جامعه، نسخه‌ای جامع برای سیاست، اخلاق و زندگی اجتماعی مردم ارائه دهد. مبادا همچنان درگیر بحث‌های جزئی بماند، درحالی‌که جامعه در طوفان مسائل بزرگ‌تری چون عدالت اجتماعی، بحران اقتصادی و تهاجم فرهنگی غرق است. به‌عنوان مثال، وقتی مردم از تبعیض‌های اقتصادی رنج می‌برند، انتظار می‌رود روحانیون به‌جای پرداختن صرف به اختلافات در احکام جزئی، در میدان عدالت‌طلبی حاضر شوند. اگر جوانان در دام شبهات فکری و اعتقادی اسیرند، روحانی نباید منبر را به موضوعات غیرضروری محدود کند، بلکه باید همچون چراغی روشنگر، مسیر هدایت را برای آنان روشن سازد. هر غفلت در این حوزه‌ها، بی‌اعتمادی مردم به دین را به همراه دارد؛ مبادا فرصت‌ها از دست برود.

✍ محرم خانی