اگر نخبگان از کشور مهاجرت می کنند . یا مقالات ما برای نشریات غربی نگارش می شود، به این معناست که بازار تقاضای تولید علم ما در جای دیگری است.طبیعی است تولید علم کشور هم به همان سمت خواهد رفت
به گزارش عصر امروز؛ یعنی ما در کشور بر نظام تولید علم تاکید می کنیم، ولی نظام مصرف علم را شکل نداده ایم. اگر ما می خواهیم درخواست و نیاز بهره گیری از داده های علمی را ایجاد کنیم به هر حال باید تناسبی بین تولید و مصرف علم وجود داشته باشد. اگر در یک نظام تصمیم گیری ها علم باور نباشند، (تصمیمات مبتنی بریافته های علمی نباشند) قاعدتا آن در جامعه علم، ارزش لازم را پیدا نمی کند.
برای اینکه مدیریت مصرف علم شکل بگیردباید رابطه ای بین هزینه های اجرای تصمیم با تصمیم گیرندگان برقرار کنیم. یعنی کسی که در یک جامعه تصمیمی می گیرد، هزینه های تصمیم را بپردازد.
در بخش خصوصی این بحث خیلی محسوس و ملموس است.مدیر یک شرکت هزینه های تصمیم خود را می پردازد. اگر تصمیم درستی نگرفت، به زودی ورشکست می شود و شرکت منحل می شود. ولی در حوزه عمومی، برقرار کردن رابطه مستقیم، فرآیندی پیچیده است. عدم موفقیت مدیریت مصرف علم در کشور ما، نفت است که موجب می شود هزینه های اجرای تصمیم، به وسیله تصمیم گیرنده هاپرداخت نشود. بنابر این برقراری ارتباط فعال وو مثر بین مدیریت تولید علم و مصرف علم از ضرورت ها و حتی الزامات تولید علم است.
در فضای اقتصاد دانش بنیان، علم و فناوری به خودی خود دارای ارزش نبوده و صرفا در زمانی که منجر به به خلق ثروت و افزایش رقابت پذیری ملی شوند، اهمیت می یابند.
توجه صرف به سیاستهای طرف عرضه در این حوزه باعث شده است که دستاوردهای تحقیقاتی به خوبی تجاری نشوند و بهره برداری از آنها به منظور کسب منافع اقتصادی با مشکللاتی اساسی همراه باشد.
نگاهی به گزارش های unctad، سازمان ملل نشان دهنده این موضوع است که حوزه تجاری سازی و بهره برداری از فناوری، یکی از حلقه های مفقوده و یا ضعیف در چرخه علم وفناوری در کشور است که نیازمند توجه و سیاستهای دقیقی می باشد.
در چنین شرایطی و با توجه به این موضوعع که برای تکمیل چرخه علم و فناوری لازم است فرآیند کارآفرینی و تجاری سازی فناوری شکل بگیرد تا بتوان از منافع حاصل از علم و فناوری بهره برد، توجه به بهره برداری از فناوری می تواند یکی از موضوعات کلیدی در توسعه فناوری باشد.
در مجموع بررسی نظام تولید علم فناوری در ایران نشان دهنده این موضوع است که رشد متوازنی میان عناصر اصلی نهادهای نظام علم و فناوری(تولید کننده، حمایت کننده و بهره برداری کننده) اتفاق نیافتاده است. به عبارت دیگر توجه بسیار زیاد به طرف عرضه و کم توجهی به سیاستهای طرف تقاضا باعث شده است که شاخص های توسعه علم و فناوری در سطح ملی در حوزه تولید علم و فناوری و مهارتهای انسانی، به نسبت مساعد باشند، ولی در حوزه بهره برداری و تجاری سازی علم وفناوری ضعیف باشند.
این رویکرد نشان دهنده وجود یک نگاه کاملا خطی به سیاستهای توسعه علم وفناوری در کشور استکه باعث شده است نظام علم وفناوری کشور به صورت یکپارچه و نظام مند رشد نکرده و چالش هایی اساسی در این نظام وجود داشته باشد. برای رفع این موضوع باید این فرآیند به شکل مناسب فعالیت کند.
