به گزارش
سرویس سیاسی عصر امروز بعضی دستگاههای موسیقی هست که با آنها نمی توان رقصید بخاطر اینکه گاهاً مِلودی ندارد که بتوان رقصید و بعضاً رقاصِ ناوارد دچار شرمندگی می شود مثلاً دستگاههای شور؛ ماهور؛ بیات تُرک، اینها بیشتر برای آواز است. حالا اگر یک چهار گاهی و یا چهار مضرابی هم زده شود می توان یک قِری داد و اگر هم عربی باشد که دیگر خیلی عالی می شود. علی برکت الله
قدیمها روحوضی می خوندند و بعد هم که موسیقی سنتی جا افتاد؛ بابا کرم مشهور ترین آنها بود که امروز برجام و fatf و سند ۲۰۳۰ جای آنرا گرفته است؟! اما کم کم موسیقی پاپ وارد کشور شد که تعدادی ازخوانندگان ایرانی به این شیوه روی آوردند و بعضاً هم، از یکدیگر کپی برداری هم می کنند مثل همین روزنامه های زنجیره ای دوم خردادی و یا بعضیها هم از خواندن سنتی توبه کرده و به سمت پاپ گرایش پیدا کردند مثل بعضی از نامزدهای انتخابات، که نگاه می کنند که اصولگرائی بازار دارد و یا اصلاحات و به همان طرف غش می کنند.
اینجا یک سئوال است که این رقاص بی چاره بلاخره باید با کدام ساز برقصد. و از طرفی بدون ساز وآهنگ که نمی شود رقصید. البته بادست زدن خشک وخالی هم می شود یک کاری کرد اما خیلی خوب از کار درنمی آید و باید هزینه داد.
امروز دولت یازدهم حالت آن نوازنده ای را دارد که با هرسازی و هرگونه که بنوازد آن وکیل الدوله های مجلس دهم طی چهارسال برای او رقصیدند. و لذا طوری زدند و رقصیدند که چیزی از ملت مظلوم و عزیز باقی نگذاشتند چون آنها در حالت نعشه گی سیاسی خود بودند. مردم بیچاره هم که پشت دیوارهای بلند این سازو آوازهای برجام؛ سند ۲۰۳۰؛ توتال نفتی و خودرو وfatf و cft ایستاده وچیزی را نمی دیدند و فقط صدای آنرا می شنیدند.
خلاصه کلام: وکیل الدوله ها کسانی بودند که با هر نوع ساز دولت رقصیدند و از سرسفره بیت المال؛ برای خود بردند و خوردند و بعد از مجلس هم دولت از خجالت خوش رقصی آنها برخواهد آمد و آنها را به سفارت و هیئت مدیره های نفتی و... مهمان خواهد نمود!؟
بنا براین: این مردم مظلوم بودند که به حداقلهای زندگی راضی بودند اما این مُطربهای سیاسی آنها را از همه چیز و حتی حداقلها هم محروم کردند.
۲۹ اردیبهشت ۹۹ فرهادنیا
