سرویس سیاسی عصر امروز؛پدیداری سنت الهی در نظم نوین جهانی
پدیداری سنت الهی در نظم نوین جهانی بخش اولپدیداری سنت الهی در نظم نوین جهانی بخش دوم
پدیداری سنت الهی در نظم نوین جهانی (بخش سوم)بخش چهارم:این اشاره ی مختصر به تاریخ پنهان شده ی آمریکا و بیان خلاصه ی جنایتهای اروپاییان مهاجر به آمریکا درباره ی ساکنان اصلی آن سرزمین یعنی سرخپوستان، از این جهت بود که ماهیت شکل گیری آمریکا که بر ذات استکباری غاصبانه اش استوار گردیده، روشن گردد و برای اینکه این فصل از نوشتار در خاطر بماند، اشاره به داستان تلخ « رئیس جوزف » و قبیله اش خالی از فایده نیست: « رئیس جوزف »، رهبر گروه « والووا » از مردم « نزپرس »، یک قبیله ی بومی آمریکایی بود که از اوایل قرن هجدهم در فلات رودخانه کلمبیا در منطقه شمال غربی اقیانوس آرام در ایالات متحده زندگی می کردند. او در سال 1871 جانشین پدرش، رئیس جوزف بزرگ شد و تا زمان مرگش در سال 1904 به رهبری نزپرسی ادامه داد.
در درجه اول به دلیل رهبری پرشور خود در طول اخراج اجباری مردمش از سرزمین های اجدادی توسط دولت ایالات متحده، رئیس جوزف به عنوان یک چهره نمادین در تاریخ امریکا و بومیان امریکا باقی مانده است. او در ابتدا برای حفظ صلح با سفید پوستان تلاش کرد و در سال 1855، به صورت مسالمت آمیزی با ایالات متحده برای ایجاد یک منطقه رزرواسیون نزپرس در زمین های سنتی در دره والووا مذاکره کرد.
هنگامیکه استخراج طلا در دهه 1860، هجوم جدیدی از مهاجران را به این منطقه جلب نمود، دولت ایالات متحده در ازای مشوق های اندکی از او و قبیله اش خواست به یک منطقه کوچکتر در آیداهو نقل مکان کند که با مخالفت جوزف بزرگ یعنی پدر رئیس جوزف جوان و دیگر رهبران و رؤسای بومی منطقه مواجه گردید.
جوزف بزرگ تابلویی را در اطراف زمین های قبیله نصب کرد و اعلام کرد: «در این مرز همه مردم ما متولد شدند و دور قبر پدران ما میچرخد، ما هرگز این قبرها را به هیچ مردی نمی دهیم.»
رئیس جوزف جوان با توجه به خواسته پدرش جوزف بزرگ، برای محافظت از سرزمین نزپرس میگوید: « من دست پدرم را در هم بستم و قول دادم که به خواسته او عمل کنم، مردی که از قبر پدرش دفاع نکند از یک حیوان وحشی تر است.»
در سال 1873، جوزف، دولت ایالات متحده را متقاعد کرد که به نزپرس اجازه دهد در سرزمین خود در دره والوا باقی بماند. اما در بهار 1877، هنگامیکه خشونت بین نزپرس و مهاجران عادی تر شد، دولت ارتش را فرستاد تا نزپرس را مجبور به نقل مکان به منطقه ی کوچکتری در آیداهو کند. قبیله ی نزپرس به جای نقل مکان به آیداهو، تصمیم گرفتند از ایالات متحده فرار کنند و به دنبال پناهندگی در کانادا باشند. در طول چهار ماه بعد، رئیس جوزف گروه 700 نفری نزپرس، که فقط 200 جنگجو را شامل می شد را در یک سفر 1400 مایلی به سمت کانادا رهبری کرد.
برای جلوگیری از حملات مکرر نیروهای امریکایی، راهپیمایی جوزف و مردمش به جنگ نزپرس معروف شد. در طول مسیر، جنگجویان نزپرس بسیار بیشتر از تعدادشان در چندین نبرد بزرگ پیروز شدند و این پیروزیها موجب شد که مطبوعات ایالات متحده، رئیس جوزف را ناپلئون سرخ معرفی کنند.
با این حال، زمانیکه در پاییز 1877 به مرز کانادا نزدیک شدند، مردم کتک خورده و گرسنه ی رئیس جوزف، دیگر قادر به جنگ و مسافرت نبودند. در 5 اکتبر 1877، رئیس جوزف با ایراد یکی از مشهورترین سخنرانیهای تاریخ امریکا، تسلیم ژنرال سواره نظام ایالات متحده شد و پس از بازگویی رنج، گرسنگی و مرگی که مردمش متحمل شده بودند، چنین گفت: « به من گوش کنید، سران من، من خسته ام. قلبم مریض و غمگین است از جاییکه خورشید اکنون ایستاده است، دیکر برای همیشه نخواهم جنگید. »
رئیس جوزف و 400 نفر بازمانده اش، به جای بازگرداندن به خانه شان، در ده والوا در اورگان، در واگن های ریلی گرم نشده بارگیری شدند و ابتدا به فورث لیون ورث، کانزاس و سپس به منطقه ای در قلمرو هندی اوکلاهاما فرستاده شدند.
در سال 1879، جوزف با پرزیدنت رادفوردبی. هاس در واشنگتن دی سی ملاقات کرد و درخواست نمود که مردمش به آیداهو بازگرداننده شوند. علیرغم موافقت و حمایت ظاهری وی، چنین امری محقق نشد و سرانجام در سال 1885، رئیس جوزف و افرادش به منطقه حفاظت شده ی سرخپوستان کولویل در ایالت واشنگتن، دور از خانه اجدادی در دره والوا برده شدند و متأسفانه، رئیس جوزف، دیگر هرگز دره والوا را ندید و در 21 سپتامبر 1904، به دلیل آنچه پزشکانش، «قلب شکسته» نامیدند، در سن 64 سالگی درگذشت.
✍️مریم اشرفی گودرزی
